Dwukondygnacyjna fasada frontowa zwieńczona jest szczytem z barokowymi załamaniami. Do fasady są dostawione przybudówki z pilastrami na narożnikach, zwieńczone zaokrąglonymi przyczółkami z wolutami po bokach. Zewnętrzne ściany boczne są podzielone pilastrami, dach nad nawą jest dwuspadowy, a nad prezbiterium zakończony wielobocznie, całość pokryta jest blachą. W miejscu łuku tęczowego ściana poprzeczna wyprowadzona jest ponad dach i ma wykrój szczytu fasady, zwieńczona podobnie jak i sam szczyt dużym żelaznym krzyżem z trójlistnym zakończeniem ramion. Wewnątrz świątyni jest pięć drewnianych ołtarzy. W ołtarzu głównym, późnobarokowym po 1736 roku umieszczona jest figura Chrystusa Ukrzyżowanego z XVII wieku, nad nim XIX-wieczny obraz Chrystusa Miłosiernego i cztery rzeźby przedstawiające aniołów. W ołtarzu bocznym prawym przy łuku tęczowym jest obraz św. Trójcy z XVII wieku,w zwieńczeniu XVIII-wieczny obraz Chrystusa z dwoma świętymi. Natomiast z ołtarzu bocznym lewym obraz św. Franciszka Ksawerego z XVIII wieku, a w zwieńczeniu ołtarza obraz św. Alojzego Gonzagi. W ołtarzu kaplicy północnej dwie rzeźby w postaci aniołów i rzeźba św. Michała Archanioła, patrona parafii oraz XVIII-wieczny obraz św. Antoniego Padewskiego. Ołtarz znajdujący się w kaplicy południowej pochodzi z XVIII wieku i posiada dwie rzeźby świętych oraz obraz Matki Boskiej Lewiczyńskiej, a także obraz przedstawiający św. Mikołaja początku XVIII wieku. W kościele zachowała się część dawnego wyposażenia, a wiec na chórze 10-głosowe organy, które liczą ponad 300 lat, renowacja ich była w 1890 i 1974 roku, ponadto ambona ozdobiona rześbą Chrystusa nauczającego, chrzcielnica późnobarokowa z XVIII wieku, XVIII-wieczne rześby Matki Boskiej i św. Tekli, z XVIII wieku obraz św. Jana Chrzciciela oraz obraz komunii świętej Katarzyny Sieneńskiej z 1673 roku. W kościele szczególną uwagę zwracają trzy epitafia Poletyłłów, neogotyckie z czarnego marmuru, a także epitafia lekarza Pawła Mataien.

Obok kościoła znajduje się murowana dzwonnica z około 1750 roku. Była ona wielokrotnie remontowana i przebudowana. Pierwsza dzwonnica jeszcze sprzed przebudowy, była jednocześnie jednokondygnacyjną bramą na cmentarz przykościelny z prostokątnym wejściem zamkniętym od góry półokręgiem. Jej ścianę frontową oplatały z obu stron dwa różnej szerokości pilastry, które w czasie remontu zostały skrócone o połowę.

Brama była zwieńczona trójkątnym szczytem o wydatnym gzymsie. Przy ścianach bocznych posiadała podwójne małe przypory, których resztki widoczne były przed ostatnią przebudową. Od strony kościoła na cmentarzu było przedramię założone na planie prostokąta, niższe o połowę od bramy, zwieńczone blankami, osłaniającymi dwuspadowy dach, którym było przykryte. Dzwonnica została zupełnie przekształcona podczas gruntowej przebudowy w 1948 roku, otrzymując dzisiejszy wygląd. W jej ściany zostały wmurowane dwa neogotyckie epitafia, lecz jedno z nich zostało przekształcone w ołtarzyk. W dniu 25 lutego 1954 roku z inicjatywy biskupa Tomasza Wilczyńskiego uległy konserwacji dwa dzwony. Całość placu kościelnego otacza mur z XVIII wieku.